Vanaf 1994 werk ik als landencoördinator voor Artsen zonder Grenzen in het buitenland. Hiervoor werk ik ook af en toe in onveilige gebieden. Ik ben dan maanden of soms jaren in landen als Congo, Jemen en Soedan. Daar ben ik verantwoordelijk voor het werk dat Artsen zonder Grenzen in het land doet; onderhandelen, coördineren, alles wat nodig is om onze hulp bij de mensen te krijgen die het nodig hebben. 

 

Ik ben nu net terug uit Bangladesh, waar een heel groot vluchtelingenkamp is met bijna een miljoen mensen. Dit zijn vluchtelingen uit Myanmar. Deze mensen worden niet erkend als inwoners van Myanmar en zijn ook niet welkom in Bangladesh. Grotendeels komt dit door de grenzen die in Azië en Afrika zijn gemaakt in koloniale tijden. Dwars door bevolkingsgroepen heen zijn deze grenzen getrokken. Drie jaar geleden werd in Myanmar het leger ingezet om de bevolkingsgroep Rohingya te verdrijven en vluchtten er bijna een miljoen mensen naar Bangladesh. Ze zitten in een heel uitzichtloze situatie. Dat is voor mij wel heel erg het idee van vrijheid. Dat je moet vluchten uit je eigen land waarna je in een situatie komt waarbij je misschien niet meer wordt vervolgd, maar helemaal niks kan. Kinderen gaan niet naar school en je leven is alleen maar wachten. 

 

Ik voel me niet onveilig in de gebieden waar ik werk, maar je past je altijd aan. Je past je aan qua kleding, je past je aan qua beleefdheid. Hier in Nederland kan je gewoon ongegeneerd jezelf zijn. 

Voor mij staat Nederland symbool voor vrijheid. Dat je kan denken en doen wat je wil. Niet dat je altijd maar alles kan, maar dat er perspectief is. Dat je dingen kan uitproberen en zelf kan bedenken wat je wil. Vroeger vond ik dat heel normaal; het was normaal dat ik naar school ging, uit kon gaan, en dat ik nooit honger heb gehad. Pas als je op andere plekken komt, waar je ziet dan andere mensen dat niet hebben, realiseer je je wat voor privilege het is om geboren te zijn in Nederland. Ook al moeten we hier nog steeds aan heel veel dingen wat doen, in verhouding met veel andere plekken op de wereld hebben we het heel goed hier. 

 

Ik heb mij ook altijd vrij gevoeld. Ik heb altijd kunnen doen wat ik leuk vond en wat ik wilde. Ik ben opgegroeid in een heel harmonieuze omgeving en ik kon leren wat ik wilde. Ik denk juist omdat ik zoveel privileges heb, ik ook wat terug mag doen. En omdat ik het ook kan. Ik kán helpen in sommige onmogelijke situaties. Ik werk met mijn hersens en zolang die het nog doen en ik het leuk vind, zal ik dit werk blijven doen.

​

Vrijheidsplaylist 

Mijn vrijheidsnummer is Ancien Combattant van Zao. Hij zingt: “Ik dood Engelsen, ik dood Fransen, ik dood mijn vader, ik dood mijn moeder.” Want dat is wat de oorlog met je doet. Dit is een anti-oorlogsnummer uit Congo.